LAURA

Wellicht weten een aantal mensen onder ons nog hoe in 2010 het zeilmeisje, Laura Dekker, heeft gevochten voor haar ideaal: Vrij zijn! Na een aantal rechtszaken, waar ambtenaren er alleen op uit waren haar kapot te maken en te verhinderen dat ze een solo reis om de wereld zou maken kwam uiteindelijk bij de laatste zitting het verlossende antwoord. Deze rechter had het lef om tegen alles in te beslissen dat ze mocht vertrekken.

Grote blijdschap en opluchting maar ook angst. Zou het toch nog mis kunnen gaan? Dus nu maar zo snel mogelijk vertrekken voordat ze nog in beroep konden gaan. In Den Osse, een dorpje vlak bij Brouwershaven waar ik destijds woonde, was de scheepswerf van Hans van Dijke waar Ik als zeiler ook regelmatig kwam. Daar lag ook haar boot Guppy waar ze samen met haar vader maanden aan hadden gewerkt om hem helemaal klaar te maken voor de soloreis.

Maar nog net niet helemaal klaar dus toch maar snel vertrekken. Het is 4 augustus 2010. Guppy ligt aan de steiger klaar voor vertrek. Ik zie een menigte aan journalisten en fotografen uit de hele wereld. Zelfs uit Rusland. Ik zie een meisje aan boord gaan en de trossen losmaken. Onder heel veel belangstelling en begeleidende boten zeilt ze de Grevelingen af. Op weg naar de eerste sluis in Bruinisse en via de Oosterschelde naar zee. De vrijheid tegemoet.

Tot aan Gibraltar zeilt ze samen met haar vader en kan hij nog de laatste nodige werkzaamheden verrichten. Op 21 augustus scheiden hun wegen. Vader Dick gaat terug naar zijn boot in den Osse en Laura start haar soloreis! Eindelijk alleen!22 september komt ze aan in Gran Canaria, ze is dan net 15 geworden, en mag een week gratis in de haven van Pasito Blanco liggen. Het liggeld kost veel geld.

Een paar dagen voor haar vertrek uit Nederland tref ik haar op de werf en vertel dat ik de wintermaanden op Gran Canaria doorbreng en vraag of ze het leuk zou vinden als we elkaar daar zouden treffen? Ja hoor, leuk geen probleem. Zo gezegd zo gedaan. Ik naar Pasito Blanco en tref haar op boot Guppy. Ze heeft veel tijd want ze moet een paar weken wachten tot de tropische stormen voor bij zijn. Dus nodig ik haar uit voor een dagje binnenland en rijden de bergen in naar kleine dorpjes en stuwmeren. Ze vond het geweldig en heeft het er nu nog over.

Dan is de week in Pasito Blanco om en gaat ze voor anker in de Anfi baai. In die tijd bestond er een mannenclub. 8 tot 10 mannen die elkaar elke 14 dagen treffen voor een lunch en indien mogelijk dan een gast meebrachten die iets te vertellen had. Dus ik haal Laura op en neem haar mee naar de lunch waar deze keer ook de vrouwen aanwezig zijn.

Je mag de kans niet missen natuurlijk om dit spraakmakende meisje in levende lijve te ontmoeten. Het was een gezellige lunch met natuurlijk altijd weer dezelfde vragen. Ik breng haar terug naar het strandje van Anfi waar haar dinghy ligt en ze roeit terug naar haar Guppy.

Ooit ben ik zelf van Gibraltar naar Gran Canaria gezeild en heb 6 jaar in de haven van Mogan gelegen. Ben alleen nooit verder gekomen. Ik kende de mensen van het havenkantoor dus goed en kon regelen dat ze nog 10 dagen gratis in Puerto de Mogan mocht liggen. Haar moeder en zusje kwamen gelijk bij haar op vakantie en dat was een heerlijke tijd voor haar na alle spanningen in Holland.

Uiteindelijk vertrek ze op 10 november voor haar soloreis van 17 dagen naar Sint Maarten. Een jaar later na 366 dagen komt ze weer aan in Sint Maarten en heeft dan de wereld rond gevaren. Na jaren geen contact is dat er ineens weer en ik zie op de website dat ze een nieuw groter schip heeft en een foundation heeft opgericht. Haar oude liefde (Guppy) is na hem te hebben uitgeleend op een rif gevaren en gezonken. Tot groot verdriet!Ze bevaart nu de wereldzeeën met aan boord maximaal 9 jongelui van tussen de 13 en 19 jaar. Ze vertelt dan dat ze bezig is aan haar tweede reis van 6 maanden en eind november begin december in Las Palmas ligt en nodigt me uit dan uit een kijkje aan boord te nemen. Geweldig toch? De kans om haar na 11 jaar weer te ontmoeten laat ik dus niet lopen.

Dan krijg ik op 29 november j.l. een mailtje. Ed, we liggen in Las Palmas maar gaan morgen naar Arguinequin. We hebben (Tina en ik) de hele kust afgereden om toch maar een glimp op te vangen van dit varende schip. Helaas, niets te zien. Wel een berichtje: Het kan laat worden.

De volgende dag dan maar naar Arguineguin. Om 10 uur in de haven. Geen boot te zien. Het zweet breekt me uit. Ze zal toch niet al vertrokken zijn naar La Gomera? Dan krijg ik een berichtje dat Guppy voor anker ligt in de Anfi baai. Kom maar naar het haventje dan halen we jullie met de dinghy op. Dat is een opluchting! Het is dan 12 uur en zien eindelijk in de verte de boot voor anker liggen en de dinghy zakt in het water. Ze komen steeds dichterbij en dan zie ik een vrolijke lachende Laura met zoontje Tim (3) en vriend Sander. We varen terug en gaan aan boord. Wat een prachtig schip!

Het is lunchtijd. Aan boord maken we kennis met de jeugd die deelneemt aan deze zeiltocht. In de gezellige kuip zitten dan 6 meisjes en 2 jongens te genieten van een lunch. Alle zijn ze tussen de 13 en 15 jaar en van verschillende nationaliteiten, onder andere 3 meisjes uit Duitsland en 1 uit Holland. De voertaal is Engels.

Het huiswerk (elke ochtend) is net gedaan gezien de boeken en laptops die nog in de kajuit liggen. Aan de wand hangt een rooster waar een ieder zijn taak kan vinden wat die dag te doen. Alles lijkt prima onder controle! Dan terug naar het haventje en nemen we afscheid want hoe goed bedoeld ook we maken toch een beetje inbreuk op de geplande dagactiviteiten. Een geweldige dag om nooit te vergeten!Wilt u het mooie solo-reis-boek "Laura Dekker een meisje een droom", willen aanschaffen, deze reis willen volgen of wellicht een donatie overwegen voor deze foundation kijk dan op de website van Laura Dekker World Sailing Foundation. Tot slot: Voor deze prachtige jonge ambitieuze vrouw, Hollands trots van (inmiddels) 26 zouden ze toch een standbeeld moeten oprichten?

Ed Willemse